Eerste keer

Ik heb een boekje uit de bieb van Elena Ferrante. Het heet in het Nederlands 'Toevallige bedenksels' en die titel dekt de lading niet helemaal. Het zijn stukjes die Elena Ferrante gedurende een jaar voor de Guardian heeft geschreven. In het voorwoord schrijft ze dat ze deze opdracht alleen maar wilde aannemen als ze iedere week een onderwerp kreeg aangereikt. En dat is een leuk idee. Ik heb een foto genomen van de inhoudsopgave en ik heb mij tot taak gesteld om over alle onderwerpen eerst zelf een stukje te schrijven, en daarna het stukje van Elena Ferrante te lezen. Het eerste onderwerp is dus: 'Eerste keer'. Bij de woorden eerste keer denk ik meteen aan seks. Mijn eerste keer, ach, die is niet de moeite van het beschrijven waard. Niet dat het erg was, ook niet mooi. Gewoon niks bijzonders, behalve dan dat het de eerste keer was. Bij eerste keer denk ik vervolgens aan gebrek aan ervaring wat ik op het moment dat ik iets voor het eerst doe, nogal irritant vind. Een gerecht voor de eerste keer maken. Voor het eerst bij een nieuwe studie of cursus aan komen zetten. Een eerste les van een nieuwe leerling. Er zijn van die dingen waarvoor maar één eerste keer is. Alleen in een auto rijden als je net je rijbewijs hebt (ik wil er eigenlijk niet meer aan denken). Kennismaken met je schoonfamile (o wat erg). Het beste, althans voor mij, is die gebeurtenissen, die eerste keren, maar naar de onderwereld van mijn bewustzijn te sturen, en ze daar te overdekken met een dikke sliblaag Zeeuwse klei.

Ja waarom nou deze foto bij de eerste keer? Ik vond het zo komisch. Het was vast niet de eerste keer dat de loodgieter een wastafel bevestigde. Wat zal hij gedacht hebben? Zou hij opdracht gekregen hebben en inmiddels zo gebaald hebben dat hij dacht, ze kunnen me allemaal wat, ik doe gewoon precies wat ze zeggen, en dan zitten ze lekker zelf met de gebakken peren. Een wc die je niet kunt gebruiken. Of... nou ja geen idee eigenlijk. Wie doet er nou zoiets?