Ze lijken wel onlosmakelijk bij elkaar te horen: oud, dik en kaal. Nou ben ik een vrouw, dus ik neem aan dat ik zo weinig testosteron heb dat ik niet kaal word (ja toch?), nou ja ik hoop het maar. Maar dik, tja, het schijnt erbij te horen, bij oud zijn. Niet dat ik ooit niet dik was. Hoewel ik lieve vrienden en vriendinnen heb die mij af en toe ondesgevraagd zeggen dat ik niet dik ben, toegegeven, nadat ik zelf gezegd heb dat ik wel dik ben, zijn er toch ook wel mensen die onverbloemd mij een ander beeld hebben voorgespiegeld.
Subjectieve meningen zijn natuurlijk niet doorslaggevend, en daar hebben we tegenwoordig een maat voor: de BMI, de body mass index. Dat heeft iets met je lichaamslengte en kwadraten te maken, maar dat hoeft ook geen problemen op te leveren want er zijn sites waar je je lengte gewicht en leeftijd kunt invoeren en dan krijg je je BMI terug. Ik vind het dan altijd leuk om ook even te kijken hoe zou het nou zijn als ik ... veel zwaarder, veel lichter, nou ja etcetera.
Oké mijn BMI dus. Die schommelt tussen de 24.5 en 25.5, dus mijn gewicht past goed bij mijn lengte of ik ben te zwaar voor mijn lengte. Hè jakkes, laat ik nou tijdens de coronacrisislockdown aangekomen zijn dus nu zit ik op 25.3, en dat is dus te zwaar en daardoor loop ik een gezondheidsrisico, vertelt de site van het Voedingscentrum mij.
Des te erger is het dat er meer en meer aanwijzingen zijn dat te dik zijn, en al helemaal een metabool syndroom hebben, dat wil zeggen een dikke buik/maag betekent dat je toto een risicogroep voor corona hoort. Ik trek mijn buik in, die valt gelukkig mee, maar de boodschap is desondanks duidelijk, ik moet afvallen, anders zou Covid-19 me wel eens fataal kunnen worden.
Ik kan er nog een verhaal aan vastknopen, ik zou de laatste zijn om hier niet nog een slinger van overdenkingen c.q. jammerklachten aan te kunnen hangen, maar het feit blijft. Vanaf nu houd ik mij voor:
EET NIET TE VEEL
Reacties
Een reactie posten