De Grijze Tijd

Ze lijken wel onlosmakelijk bij elkaar te horen: oud, dik en kaal. Nou ben ik een vrouw, dus ik neem aan dat ik zo weinig testosteron heb dat ik niet kaal word (ja toch?), nou ja ik hoop het maar. Maar dik, tja, het schijnt erbij te horen, bij oud zijn. Niet dat ik ooit niet dik was. Hoewel ik lieve vrienden en vriendinnen heb die mij af en toe ondesgevraagd zeggen dat ik niet dik ben, toegegeven, nadat ik zelf gezegd heb dat ik wel dik ben, zijn er toch ook wel mensen die onverbloemd mij een ander beeld hebben voorgespiegeld. Subjectieve meningen zijn natuurlijk niet doorslaggevend, en daar hebben we tegenwoordig een maat voor: de BMI, de body mass index. Dat heeft iets met je lichaamslengte en kwadraten te maken, maar dat hoeft ook geen problemen op te leveren want er zijn sites waar je je lengte gewicht en leeftijd kunt invoeren en dan krijg je je BMI terug. Ik vind het dan altijd leuk om ook even te kijken hoe zou het nou zijn als ik ... veel zwaarder, veel lichter, nou ja etce...

O, wat is het toch raar als er iemand opeens uit het niets boos op je wordt. Er is een man, ik zal zijn uiterlijk niet beschrijven, maar ik denk dat een castingbureau op zoek naar een horrorfiguur wel iets in hem zal zien, die boos op me is. Ik denk dat hij me dood wil hebben. Ons eerste contact, wachtend voor een fietsersstoplicht naar de Kinkerstraat. Ik sta links naast een man op een brommer. Het licht gaat op groen. Ik wacht om de brommer voor te laten gaan. Man :     "Nou, ga dan! Ik mag je niet rechts inhalen." Ik :         "Oké." Ik begin te trappen. Man :     (Draait omstandig links om me heen) "Gewoon een beetje nadenken! Dat lukt niet, hè?" Ons tweede contact, op een fietspad. Ergens achter me : (Geschreeuw, zo te horen niet voor mij bedoeld)     Ik :         ...   (ik kijk links achter me of ik kan voorsorteren, steek mijn hand uit en sorteer voor naar...