De Grijze Tijd

ICE belemmert zorg in de VS De nieuwste stressfactor voor overbelaste Amerikaanse verpleegkundigen en andere gezondheidswerkers: gemaskerde, gewapende ICE-agenten in ziekenhuizen. Gezondheidswerkers hebben gemeld dat agenten van de immigratie- en douanedienst (ICE) de zorg voor sommige patiënten, waaronder ICE-gedetineerden, hebben belemmerd, volgens Axios. Op eigen houtje: Verpleegkundigen en artsen weten niet goed hoe ze patiënten moeten beschermen vanwege een gebrek aan aanwijzingen van ziekenhuizen. Maar sommige gezondheidswerkers hebben whiteboards met de namen van patiënten gewist en medische dossiers verborgen. Recente voorbeelden van ICE-inmenging: ICE-agenten hebben geweigerd zich terug te trekken uit vertrouwelijke medische gesprekken tussen gedetineerden en zorgverleners. Artsen in Los Angeles hebben gezegd dat ze geen nazorg kunnen verlenen aan patiënten die naar een ICE-verwerkingsfaciliteit zijn gebracht, volgens LAist. ICE-agenten hebben ook een spoedeisende hulpverpleeg...

Ik dacht dat pas vanaf je zeventigste de systemen uitvielen. Ik ben nu 68 en er was even een systeem uitgevallen, namelijk mijn spraakcentrum. Ik woon in een modern westers land en ook nog eens in de hoofdstad, dus het ziekenhuis was gauw bereikt. De boel is hersteld voorzover mogelijk, dat weet ik nog niet eens, en nu zit ik aan de bloedverdunners voor de rest van mijn niet meer zo lange leven. Tijd om me te herbezinnen op wat ik nog wil doen. Er komt in zo'n geval bij me op: opruimen! Ruim je shit op. Niet de echte shit, de ondergrondse container is hier vlak naast de deur, daar kan alles zonder problemen in worden gemieterd, en anders is er nog de vuilnisophaaldienst op zondagavond/maandagmorgen en desnoods de kringloop die de mooie spullen komt ophalen. Ik bedoel de uitzoekshit, de papieren en geschriften en persoonlijke notities, die ik altijd overal en nergens tegenkom. Mooi voornemen is om de hele santekraam op te ruimen.

Ik weet nog goed hoe belangrijk het vroeger werd gevonden dat je veel wist. En ook belangrijk het was als men kon zien dat je dingen snel doorhad. Ik weet ook nog hoe verbaasd ik was toen een docent tijdens mijn kandidaatsstudie westerse sociologie een keer waarschuwde dat de wijsheid niet in boekjes stond. Had ik toch altijd gedacht dat je vooral boekjes moest lezen om wijs te worden en voelde ik me in die tijd schuldig dat ik niet genoeg las, vooral studieboeken. Een mens wordt ouder en krijgt meer verantwoordelijkheden. Altijd last gehad van het imposter syndroom. Wie schetst mijn verbazing dat het op mijn baan (in de IT omgeving bij een bank) bon ton was om iets niet te begrijpen? Het bleek ook effectief gedrag te zijn om te verklaren: 'Daar weet ik niets van. Niemand heeft me daar iets over verteld.' Had ik toch altijd gedacht dat het goed was om in geval van gebrek aan kennis te veinzen dat je die kennis wel had, en als de wiedeweerga ervoor te zorgen dat je wist waar je ...

Het lijkt zo supermakkelijk om over je angsten te schrijven. Ik begon hier dus ook vol goede moed aan en meteen stokte ik. Ik ben bang voor honden, voor clowns en op de fiets in Amsterdam tijdens spitsuur. Ook ben ik bang voor groepjes jonge mannen op straat. Nou en? Niet interessant. Misschien zijn irreële angsten interessanter. Of alleen angsten waar je wat aan kunt doen. Zoals de angst voor de opwarming van de aarde. Waren we daar maar met z'n allen doodsbang voor, dan zouden we niet meer zo'n rotzooi maken en niet meer de aardse bronnen verspillen. Maar nee, de meeste mensen prefereren bang te zijn voor armoede -die was ik even vergeten, die angst heb ik ook-, spinnen (onbelangrijk), wespen (nou ja, ze zijn vervelend, dat wel) maar ook: nog een vakantie niet kunnen betalen. Ik wil alleen nog maar zinvolle angsten. Dus die klimaatangst, dat is verreweg de beste angst. De infinity pool van plastic soep in het Stedelijk Museum Amsterdam.

Ik heb een boekje uit de bieb van Elena Ferrante. Het heet in het Nederlands 'Toevallige bedenksels' en die titel dekt de lading niet helemaal. Het zijn stukjes die Elena Ferrante gedurende een jaar voor de Guardian heeft geschreven. In het voorwoord schrijft ze dat ze deze opdracht alleen maar wilde aannemen als ze iedere week een onderwerp kreeg aangereikt. En dat is een leuk idee. Ik heb een foto genomen van de inhoudsopgave en ik heb mij tot taak gesteld om over alle onderwerpen eerst zelf een stukje te schrijven, en daarna het stukje van Elena Ferrante te lezen. Het eerste onderwerp is dus: 'Eerste keer'. Bij de woorden eerste keer denk ik meteen aan seks. Mijn eerste keer, ach, die is niet de moeite van het beschrijven waard. Niet dat het erg was, ook niet mooi. Gewoon niks bijzonders, behalve dan dat het de eerste keer was. Bij eerste keer denk ik vervolgens aan gebrek aan ervaring wat ik op het moment dat ik iets voor het eerst doe, nogal irritant vind. Een ger...

Een goede vriend, ook alweer 70, reageerde verbijsterd toen we vertelden dat we gingen kamperen. 'Kamperen is kreperen’. Wij denken dat het leuk is, heerlijk buiten slapen. Tent opzetten konden we vroeger ook al niet goed.Maar wat een luxe op deze zogenaamde 'natuurcamping'. We hebben nota bene elektriciteit.