De Grijze Tijd

Het lijkt zo supermakkelijk om over je angsten te schrijven. Ik begon hier dus ook vol goede moed aan en meteen stokte ik. Ik ben bang voor honden, voor clowns en op de fiets in Amsterdam tijdens spitsuur. Ook ben ik bang voor groepjes jonge mannen op straat. Nou en? Niet interessant. Misschien zijn irreële angsten interessanter. Of alleen angsten waar je wat aan kunt doen. Zoals de angst voor de opwarming van de aarde. Waren we daar maar met z'n allen doodsbang voor, dan zouden we niet meer zo'n rotzooi maken en niet meer de aardse bronnen verspillen. Maar nee, de meeste mensen prefereren bang te zijn voor armoede -die was ik even vergeten, die angst heb ik ook-, spinnen (onbelangrijk), wespen (nou ja, ze zijn vervelend, dat wel) maar ook: nog een vakantie niet kunnen betalen. Ik wil alleen nog maar zinvolle angsten. Dus die klimaatangst, dat is verreweg de beste angst. De infinity pool van plastic soep in het Stedelijk Museum Amsterdam.

Ik heb een boekje uit de bieb van Elena Ferrante. Het heet in het Nederlands 'Toevallige bedenksels' en die titel dekt de lading niet helemaal. Het zijn stukjes die Elena Ferrante gedurende een jaar voor de Guardian heeft geschreven. In het voorwoord schrijft ze dat ze deze opdracht alleen maar wilde aannemen als ze iedere week een onderwerp kreeg aangereikt. En dat is een leuk idee. Ik heb een foto genomen van de inhoudsopgave en ik heb mij tot taak gesteld om over alle onderwerpen eerst zelf een stukje te schrijven, en daarna het stukje van Elena Ferrante te lezen. Het eerste onderwerp is dus: 'Eerste keer'. Bij de woorden eerste keer denk ik meteen aan seks. Mijn eerste keer, ach, die is niet de moeite van het beschrijven waard. Niet dat het erg was, ook niet mooi. Gewoon niks bijzonders, behalve dan dat het de eerste keer was. Bij eerste keer denk ik vervolgens aan gebrek aan ervaring wat ik op het moment dat ik iets voor het eerst doe, nogal irritant vind. Een ger...