De Grijze Tijd

Joepie, de sneeuw is bijna helemaal weg. Dus ik kan weer gewoon wandelen. Heel belangrijk op mijn leeftijd, en die van mijn vriendinnen. Ik heb nu al bijna een wandelclub. Voor twee personen.

Nee, ik hou niet van sneeuw. Ik vind het heus wel mooi maar een uurtje, dan moet het weer weg zijn. Tot ik deze sneeuwkunst zag. Ik wou dat ik het gemaakt had. Ook wel grappig zijn deze emmertjes: In het kader van mijn dagelijkse wandelingetje van een uur heb ik tweeëneenhalf uur met A door de sneeuw gebaggerd. Heerlijk. dat dan weer wel. En vanochtend met L naar Haarlem in de auto. Dat voelde eerst stoer, maar toen sneeuw nog heel gewoon was in mijn leven zou ik daar niks bijzonders aan hebben gevonden, dus heb ik dat vandaag ook maar zo gelabeld, en dat werkte.

Het is bedroevend. Ik heb op de site 10fastfingers mijn typsnelheid getest en ik typ blind 10 woorden per minuut. En daarbij is ongeveer de helft fout. Nou is mijn plan om dat in de komende maanden te verbeteren. Had ik eerder moeten bedenken. Het is tenslotte coronatijd. Maar waarom? Omdat ik wil schrijven. Ik heb mezelf de hele tijd voorgehouden dat ik niet snel hoef te typen omdat ik ook niet snel denk, maar dat is geen goed argument want naar ik mag hopen denk ik toch wel sneller dan 10 woorden per minuut. Eén verbetering heb ik al doorgevoerd: als ik een fout maak dan ga ik niet meer terug met de backspace toets, maar doe ik Control Backspace, hup in een keer het woord met de fout weg. Wat wel goed schijnt te zijn is dat ik een lawaaiig keyboard heb, een IBM model uit ergens de jaren tachtig van de vorige eeuw. Nogal irritant voor je huisgenoten, maar nu nog niet, want gezien mijn gebrek aan snelheid komt hier nog niet veel lawaai vandaan. Op 10 februari: 14 woorden per minuut,...